Vleugels
“Wil je wezensechte dialogen creëren, dan kan dat alleen wanneer men spreekt vanuit een doorleefd hart, dan wordt je verstaan.“ – Marieke de Vrij- Een paar maanden geleden maakte ik een reis tijdens een trancedans (bewegende meditatie) door mijn levensloop, van vorige levens tot aan nu. Het was heel bijzonder om dit zo als een film aan me voorbij te zien gaan en maakte me er sterk van bewust dat mijn eigen leerproces in dit leven tot nu toe, nodig is geweest om het werk te kunnen doen wat ik nu doe. Het zat al een tijdje in de pijpleiding om hier over te schrijven, om dit verhaal te delen, maar ik kon er de juiste woorden niet goed voor vinden. En ineens voelde ik dat de tijd rijp was, dingen kunnen in een periode van rust altijd mooi op zijn plek vallen… De kinderen die ik tegenkom in mijn praktijk lopen tegen problemen aan die heel verschillend kunnen zijn, maar uiteindelijk allemaal dezelfde basis hebben: ze zijn uit balans en de verbinding (gedeeltelijk) met zichzelf kwijt geraakt. Wat de oorzaak hier van is kan wederom heel verschillend zijn, vaak ligt een deel van de oplossing bij de ouders, maar een niet te onderschatten speler is het schoolsysteem. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe het voor mij was als 3 jarig meisje, toen ik naar de peuterspeelzaal ging en later naar school. Ik had het gevoel op een andere planeet te zijn beland, vond het allemaal heel moeilijk te begrijpen wat de bedoeling was. Ik heb me onveilig en niet gezien gevoeld, en achteraf bleek ook dat het ouderwetse auditief sequentiële schoolsysteem helemaal niet bij mijn manier van leren paste. Op mijn rapporten van de basisschool stond steevast dat ik teveel zat te dromen in de klas. Dit werd niet met hooggevoeligheid in verband gebracht, maar als een slechte eigenschap gezien. Al met al was ik een hele gemiddelde leerling en zijn er nooit problemen geweest op school, simpelweg omdat ik me gewoon volledig aangepast heb aan wat school van mij vroeg. Ik deed wat ik moest doen en heb me volledig gedistantieerd van mijn gevoelige aard. Als tiener was ik de nuchterheid zelve, er was maar heel weinig wat mij kon raken. Maar toen ik 17 was kwam de kanteling. Ik werd ziek, mijn lichaam gaf aan dat ik zo niet verder kon. Wat er vanaf dat moment allemaal op mijn pad is gekomen, is teveel om hier te beschrijven. Het is in ieder geval het startpunt geweest van de weg terug naar mezelf, die wederom 17 jaar in beslag heeft genomen. 17 jaar van heel veel ziek zijn, diepe dalen, emotionele leerscholen, heel veel oude patronen loslaten, maar gelukkig ook van heel veel goede herinneringen en fijne mensen die me geholpen hebben om daar te komen waar ik nu ben. In de trancedans zag ik dat ik als 3 jarig meisje mijn “vleugels” was verloren en het beeld van de prachtige aquarel die mijn tante ooit gemaakt heeft, het had niet treffender kunnen zijn. Op de foto die gebruikt is voor het schilderij was ik inderdaad een jaar of 3. Maar, ik zag ook dat ik nu 32 jaar later, mijn “vleugels” weer terug gevonden heb en dat de zoektocht hiernaar in mijn leven nodig is geweest om de kinderen van nu te kunnen helpen. Het is bagage die me helpt kinderen werkelijk te zien, te weten hoe ze zich voelen en ook te weten hoe ik hun kan helpen de weg terug te vinden naar zichzelf en hun vleugels. Samen met de ouders èn...
Read MoreDe start van SensiKids
Vorige week kreeg ik de vraag: “Hoe heb je dat gedaan, je eigen praktijk opzetten?” Nou……. ehh… Deze vraag maakte me er wel bewust van, dat het voor de buitenwereld misschien lijkt alsof ik “gewoon even mijn eigen praktijk ben begonnen”. Maar wat veel mensen niet weten is dat dit een proces van jaren is geweest voor mij. En ineens voelde ik de behoefte om hier meer over te delen, tijd om meer van mezelf te laten zien. Hoe ik bij deze keuze gekomen ben en ook vanuit welk vertrouwen ik wist dat dit kon gaan slagen. Want er waren genoeg mensen die er weinig vertrouwen in hadden… Behoefte ook, om meer zichtbaar te maken wat ik binnen SensiKids anders doe dan andere therapeuten. Het begon eigenlijk zo’n pak em beet acht jaar geleden, toen ik bij een paranormale avond zat in het Spectrum van Marianne van de Weijer van Kiluma. Gewoon puur omdat ik het interessant vond om daar eens een keer bij te zijn. Iedereen in die zaal kreeg een persoonlijke boodschap mee, en zo ik dus ook. Ze zei direct tegen mij: “Jij gaat iets speciaals doen in je werk met kinderen.” En zo ging het balletje rollen… Ik had geen idee waar ze het over had, maar mijn interesse was uiteraard wel gewekt. Nog vele ontmoetingen en workshops zijn er geweest bij Marianne waarin ik langzaamaan ontdekte wie ik ben in de kern en wat ik kan met mijn gevoeligheid. Dit ging zich ook langzaamaan vertalen in mijn werk als kinderergotherapeut. De cursus Shambhala Multi Dimensional Healing heeft hier ook een belangrijke bijdrage aan gehad. Maar deze ontdekkingstocht naar mijzelf heeft ook heel wat diepe dalen gekost, want zonder wrijving geen glans. Drie jaar geleden ontmoette ik ook Pauline van Rijckevorsel van Zielentaal. Getriggerd door haar werk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en heb ik een afspraak gemaakt met haar voor een sessie. Ook zij wist feilloos te benoemen dat mijn werk er anders uit zou gaan zien. Ze zei: “Jouw talent is vanuit onvoorwaardelijke liefde contact maken met de ziel van een kind, waardoor het weer vertrouwen krijgt, zichzelf kan zijn en kan helen. Jij gaat op jouw unieke manier met kinderen werken, en je gaat het onwijs druk krijgen ;)” Huh, echt waar? Was mijn eerste reactie. Hoe doe ik dat dan? Ik heb geen idee! Zo gaat dat met talenten, aldus Pauline… Of het nu komt omdat een tweede persoon mij op dezelfde manier bevestigde, of dat gewoon de tijd er rijp voor was, het was toen echt tijd om aan de slag te gaan met mijn concept van SensiKids. Het was ook tijd om in te zien dat ik een talent had wat voor mezelf onzichtbaar was en al helemaal voor de buitenwereld. Ik moest dus gaan ontdekken hoe ik dit bewuster in kon zetten. Ik begon ook ineens te begrijpen waarom het inderdaad zo was, dat de kinderen die ik behandelde, gewoon veranderden. En ik eigenlijk alleen maar kon concluderen dat ik eigenlijk niet zo heel veel gedaan had. Praktisch, zichtbaar, concreet. Het jasje kinderergotherapeut voelde voor mij ook steeds krapper worden. Er was meer dan dat, ik had meer ruimte nodig dan dat wat er mogelijk was binnen de reguliere zorgsector. Meerdere sessies met Pauline volgden en langzaamaan werd mijn beeld van wat ik wilde neerzetten, de vorm waarin ik mijn “talent” zijn werk kon laten doen, steeds duidelijker. Tot op de dag van vandaag werk ik nog aan deze “vorm”, want hoe geef je vorm wat eigenlijk onzichtbaar is? Ja ik heb een dosis kennis en ervaring vanuit...
Read More